Ja, waarom eigenlijk niet?

Ja, waarom eigenlijk niet?

Ik schreef mijn boek Dit wil ik! onder andere omdat ik zelf heb gemerkt hoe bevrijdend het is om je hart te volgen. In mijn geval leidde dat naar Nieuw Zeeland. Mijn boek gaat over niet naar de bezwaren van anderen luisteren en, als dat nodig is, het gebaande pad verlaten. De meerderheid volgt het gebaande pad, neemt de gulden middenweg, komt niet boven het maaiveld uit. Dat is prima, als je daar gelukkig bij bent. Er zijn mensen die hun hele werkende leven bij hetzelfde bedrijf werken, die een carrière kiezen op jonge leeftijd en dat zo fijn vinden dat ze nooit iets anders zouden willen doen.

Echt willen

Maar er zijn ook mensen die iets anders willen, die erachter komen dat ze iets doen wat niet helemaal (meer) is wat we echt willen. Of dat er nog iets anders is wat ze zouden willen doen. Voor die mensen schreef ik mijn inspiratieboek. Want er zijn altijd heel veel redenen te bedenken om dat niet te doen. Om op dat gebaande pad te blijven en met de stroom mee te blijven drijven. Maar als je hart je vertelt dat je iets anders wilt doen, is dat uiteindelijk het enige wat telt.

Reacties van anderen

In de 18 interviews die ik hield met mensen die zo’n beslissing hebben genomen, was een van de vaste vragen: ‘Hoe reageerden de mensen in je omgeving?’. Dat varieerde. Veel van de familieleden van de hartvolgers waren niet verbaasd, omdat het een beslissing was die ze hadden zien aankomen. Ze hadden er al vaker over gesproken en ze wisten dat hun dierbare dit graag wilde. Jochum van Krimpen, die nu samen met zijn vrouw Judith in Noord-Spanje woont, waar ze outdooractiviteiten aanbieden, zei hierover: “Iedereen reageerde heel leuk, we hadden er natuurlijk al vaker met mensen over gepraat. Op het moment dat duidelijk was dat het meer was dan borrelpraat, waren ze wel enigszins verrast maar ook heel enthousiast.” Aan anderen moet je het wat meer uitleggen. Dat geldt bijvoorbeeld voor Lisette Baars-Frans, die haar vaste baan als controller opgaf om taartdecoratieworkshops te gaan geven: “Op mijn werk lachten ze me uit, omdat ik mijn baan opgaf om taarten te gaan maken. Ik wilde gewoon gaan doen wat ik leuk vond en niet meer voor een baas werken. Het voelde meteen goed, ik heb nooit twijfels gehad.”

Zwaar

Voor sommige mensen die ik interviewde, vielen de reacties van anderen zwaar. Zoals voor Jessica, die moslima werd: “Ik wist dat mijn moeder er niets van wilde weten. Ze zei altijd: ‘Je moet gewoon jezelf blijven’. Ik stond een tijdje in twee werelden, dat was wel een rottijd. Mijn schoonouders en mijn man vonden het fijn als ik mijn hoofddoek droeg, maar voor mijn moeder verborg ik dat. Uiteindelijk, toen ik een jaar of 28 was, heb ik mijn moeder een brief gestuurd waarin ik schreef dat ik het fijn vind om een hoofddoek te dragen en dat ik hoopte dat ze het gewoon kon accepteren. Ze heeft daarover met haar broer gesproken. Die zei: ‘Je gaat je kind daarom toch niet laten vallen?’ Toen heeft ze het geaccepteerd.” Laura Dekker, die op haar vijftiende jaar had besloten dat ze solo de wereld rond wilde zeilen, is daar een extreem voorbeeld van. Zij kreeg half Nederland over zich heen en pas na negen rechtszaken kon ze vertrekken: “De media maakten er iets heel anders van en iedereen geloofde dat. Er werd bijvoorbeeld gezegd dat het van mijn vader kwam, dat hij zei dat ik dit moest doen. Ik werd persoonlijk niet eens heel erg aangevallen, het was altijd dat mijn vader en moeder geen goede ouders waren. Dat was voor mij nog moeilijker.”

Inkomen

Een belangrijk praktisch bezwaar is de financiële kant van het verhaal. Op het moment dat je een vaste baan opgeeft om zelfstandig door te gaan, is het belangrijk dat goed te overdenken, een business plan te maken, uit te rekenen of je (tijdelijk) met minder inkomen toekan en of je het risico wilt lopen dat je het zwaar kunt krijgen. Voordat Sacha de Boer stopte als nieuwslezer om freelance fotograaf te worden, twijfelde ze hierover. “Ik wilde wel brood op de plank en dat kon ook bij de NOS. Ik vond dat absoluut geen vervelend werk en ondertussen kon ik fotografie doen, zonder dat ik er mijn hypotheek van moest betalen.” Een paar jaar later was ze wel klaar voor die beslissing en is ze haar hart achterna gegaan.

Waarom niet?

Peter de Lijser, die met zijn 76 jaar op zijn scootmobiel van Zeeland naar Zuid-Frankrijk reed, formuleerde het zo: “Iemand anders zei: ‘Je hebt toch een zoon in Spanje wonen, waarom ga je niet met je scootmobiel naar Spanje?’ Ik dacht: ja, waarom eigenlijk niet? Zo is het idee geboren.” Achteraf waren er best redenen te bedenken waarom hij het beter niet had kunnen doen, zoals dat het behoorlijk eenzaam was op de weg, dat het veel regende en dat het fysiek tamelijk afmattend was. Maar had hij het daarom moeten laten? Peter zegt terugkijkend: “Het was lichamelijk zwaar, maar intellectueel heb ik heel erg genoten, ik heb zo veel interessante mensen ontmoet en gastvrijheid genoten.” Toen wij vertelden dat we naar Nieuw-Zeeland wilden emigreren, waren de bezwaren die we van andere hoorden onder andere: ‘Ga je je familie en vrienden niet missen?’ Dat was uiteindelijk de reden dat ik na anderhalf jaar terug wilde. Maar er is geen andere manier om erachter te komen hoe het is dan door het zelf te ervaren. Bovendien hebben we daar een geweldige tijd gehad die mijn leven heeft verrijkt en blijven we niet zitten met een gevoel van had-ik-maar. Dus ik ben blij dat ik niet naar die raadgevers heb geluisterd en gewoon mijn hart heb gevolgd.

Wat zegt jouw hart je? Waarheen leidt dat jou?

Dit blog heb ik als gastblogger geschreven voor Gezondblog.nl, in de categorie Life, naar aanleiding van mijn boek Dit wil ik!