Het verschijnsel FOMO: Fear Of Missing Out, bestaat maximaal negen jaar, sinds de komst van social media. Het gaat om het gevoel dingen te missen, niet op de hoogte te zijn. Het zorgt ervoor dat je toch maar of Facebook blijft, ook al wil je er eigenlijk af. Dat je iedere minuut op Instagram checkt wat er voor nieuwe content op staat.
Lockdown
Toen de intelligente lockdown begon, moesten we noodgedwongen allerlei dingen missen. We konden niet meer uit eten, niet meer winkelen en niet meer naar verjaardagsfeesten en evenementen. We zaten meer thuis en raakten daaraan gewend. Grappig genoeg namen de social media in die tijd een belangrijke plek in. Ik merkte zelf dat ik online toch nog met iedereen verbonden was.
Toen werden in juni 2020 versoepelingen aangekondigd en bespeurde ik een onrustig gevoel bij mezelf: Dan konden we weer winkelen, uit eten en bij vrienden langs. Dan was saai thuis zitten, wat in de lockdown de norm was geworden, opeens weer saai thuiszitten. Maar ik had eigenlijk niet zo’n behoefte aan winkelen, uitgaan en met vrienden afspreken.
Toen we daar net weer aan gewend geraakt waren, kwam Kerst en de nieuwe lockdown. Weer saai thuiszitten zonder uitgaan, winkelen en vrienden zien. Lekker saai thuiszijn, heerlijk!
Idealiseren
Ik kan me een moment herinneren, jaren geleden, toen ik nog studeerde. Mijn ruim een jaar oudere zus en ik spraken naar elkaar uit dat we de anders studentenleven idealiseerden. We woonden al enige tijd (zij een jaar langer) in een andere stad en hadden daar ieder een eigen vriendenkring en sociaal leven. Ik vond dat zij een veel bruisender leven had, met meer vrienden en meer activiteiten. Ik was in vergelijking maar een saaie huismus, die vooral studeerde en daarnaast een paar clubjes had. Mijn zus bekende mij dat ze mijn leven juist bewonderde: Ik wist wat ik wilde en had mijn leven op de rit. Zij deed maar wat en rende van hot naar her. Het was heel verfrissend voor ons allebei om ons leven door de ogen van de ander te zien.
Nu, in 2021 zijn de terrassen en de winkels weer open en mogen we weer meer. En weer voel ik de onrust dat er nu geen reden meer is om dat niet te doen.
PONMO
Behalve dan misschien een gevoel van PONMO: the Pleasure Of Not Missing Out. Dat had ik in de lockdown. Want als je niet kan winkelen, dan moet je het maar doen met de kleren die je hebt, aangevuld met af en toe een online bestelling. Dan eet je thuis, ga je niet naar bijeenkomsten en zie je vrienden één op één tijdens een wandeling. Kerstmis was vorig jaar niet die gezellige maar drukke bedoening met familie aan een lange tafel waarbij je niemand echt spreekt. Het was een zestigerjarenachtige tournee langs een paar van die familieleden die ik nu echt goed sprak en een etentje met drie intimi. Ook heel fijn.
PONMO is een keuze, want als je van jezelf bepaalde dingen niet hoeft, dan mis je ze ook niet. Ik ben benieuwd hoe lang ik dat ga volhouden, wanneer de laatste anderhalvemeterstickers van de straten gekrabd zijn.
Als iets mij speciaal opvalt, schrijf ik er een blog over. Schrijven is wat ik het liefst doe. Ik probeer bij elke opdracht de juiste toon te treffen. Vaak krijg ik terug dat een Levensverhaal echt klinkt als de persoon over wie het gaat.
Hanneke Kiel-de Raadt
Ik ben schrijver, interviewer en verhalen-op-papier-zetter. Na een studie Nederlands in Groningen heb ik verschillende functies vervuld, totdat ik uitkwam bij wat ik het liefste doe: Persoonlijke verhalen van mensen optekenen. Inmiddels heb ik al meer dan 40 boeken en magazines voor particulieren en bedrijven mogen publiceren.
Herinneringen kunnen ingrijpend, meeslepend of intiem zijn, maar ze zijn hoe dan ook onvergetelijk. Door je verhaal op papier vast te leggen, heb je zelf in de hand hoe je als persoon herinnerd wil worden. Ook in een zakelijke omgeving zijn verhalen het perfecte middel om je relaties te bereiken en te boeien.
