Dit is Job

Ik krijg vaak de vraag hoe ik begonnen ben en hoe ik op het idee van Boekportret gekomen ben. Dat is een bijzonder verhaal. Het is begonnen in 2011, toen ik bedacht dat ik zelf met geschreven portretten heel bijzondere persoonlijke boeken zou kunnen maken. Een soort vriendenboek, maar waarbij ik zelf mensen interview. Of een soort digitaal opgemaakt fotoboek, maar dan met meer teksten. Ik was rond die tijd begonnen me toe te leggen op het interviewen van mensen en het schrijven van portretten.

Mijn vader zou ruim een half jaar later 70 jaar worden. Hij had net slokdarmkanker overwonnen en wilde daarom zijn zeventigste verjaardag met een groot feest vieren. Ik besloot een boek voor hem te maken, als verrassing voor hem maar ook als pilotproject voor mijn bedrijf. Samen met mijn moeder ging ik op zoek naar verhalen. Ik spitte fotoalbums door en samen stelden we een lijst samen van mensen die mijn vader kenden uit verschillende perioden van zijn leven. Mensen waar hij veel contact mee had, maar ook mensen die hij uit het oog verloren was.

Er waren gelukkige vondsten bij, zoals zijn lagere schooljuf van 84 jaar en de militaire dienstmakker uit Lisse. Een apart hoofdstuk vormde de in onze familie overbekende heldendaad van mijn vader: Dat hij op 20-jarige leeftijd een groep kinderen van het ijs redde. Een van de geredde jongetjes werd geciteerd in een door mijn opa bewaard krantenknipsel. Google vertelde me dat hij ondertussen universitair docent politicologie was. Hij wilde graag meewerken.

Ik interviewde in totaal eenentwintig familieleden, vrienden, oud-collega’s, oud-klasgenoten, oud-leerlingen en vrienden. De eerste was een zwemvriendin uit het openluchtbad en de laatste de groep beeldhouwvrienden. Het eindresultaat was een 128 pagina’s tellend gebonden boek met de titel Dit Is Job. Mijn vader was sprakeloos toen hij het boek op zijn verjaardagsfeest ontving.

Wat niemand behalve hij en mijn moeder op dat moment wisten, was dat de kanker op verschillende plekken was teruggekeerd en dat hij terminaal was. Dat hoorden mijn oudere zus en ik pas een paar dagen na het feest. Het was toen nog onduidelijk hoe lang hij nog had, maar uiteindelijk zou hij zijn 71e verjaardag niet meer halen.

Tijdens het maken van het boek besefte ik dat je dit soort verhalen meestal pas op een uitvaart hoort. Ik was dan ook heel blij dat mijn vader ze nog heeft kunnen lezen in wat de laatste fase van zijn leven bleek te zijn. Sindsdien heb ik vele mooie projecten mogen doen en sinds een paar jaar noem ik mezelf ook Herinneringsspecialist.