“Step the foot back, down facing dog,” zegt mijn yoga-instructrice elke ochtend tegen me. Weliswaar is ze een stem op een app op mijn telefoon, maar de yogaervaring is er niet minder om. Een kennis raadde me dat aan tijdens de coronatijd; de dag beginnen met een kwartiertje yoga. Op mijn matje uitgestrekt denk ik aan de yogamomenten in mijn leven. Het is een soort rode draad.
Mijn oudste yogaherinnering is verbonden aan een instructieboekje dat mijn ouders in huis hadden. Waarom weet ik niet, want er werd weinig mee gedaan, maar misschien bezat ieder alternatief gezin in de jaren zeventig dat. Het was een liggend boek met ringband en foto’s van yogahoudingen. Een man met grijs haar en een vrouw met lang sluik haar in een knot, weet ik nog. Wij deden als kinderen weleens de kat, de hond en de kaars, maar meer als acrobatiektrucjes.
Dan was er de zonovergoten vakantie in Luxemburg, toen we met ons gezin en dat van mijn tante samen in een huis verbleven. Mijn tante deed yogaoefeningen in de tuin op het gras, ik was tien en deed mee.
Ik kan me niet herinneren dat tijdens mijn studententijd in Groningen iemand aan yoga deed. Dat deed je niet als student, of niet in de jaren negentig. Geen idee.
Na mijn verhuizing naar Den Haag vond ik daar een yogaklasje. In een groot herenhuis, ik zie nog de ornamenten aan het plafond.
Down facing dog
Ik emigreerde naar Nieuw-Zeeland, waar eerdergenoemde tante ook woonde. Op een van de eerste avonden ging ik mee naar haar yogaklasje. Aan de andere kant van de wereld, maar met dezelfde neerwaartse hond (down facing dog).
Weer terug in Nederland, toen ik een paar jaar later zwanger werd, ging ik op zwangerschapsyoga. De kat heeft me vele nachten van mijn onderrugpijn afgeholpen, bij beide zwangerschappen.
Ik heb, toen ik ontzwangerd was, nog eens een serie dvd’s van Power Yoga gekocht, die stonden vooral in de kast. Een paar jaar later volgde ik een cursus mindfulness waar juist extreem trage yogaoefeningen bij hoorden.
Yoga aan zee
Toen mijn twee dochters alweer op de basisschool zaten, begonnen we met een reeks vakanties op camping Stortemelk op Vlieland. Daar gaf Wytske in de ochtend Yoga aan Zee. Met de voeten in het zand, uitkijkend over de golven. Mijn jongste deed ook een paar keer mee.
In de sportschool volgde ik geregeld groepslessen Mind and Body, maar dat was gewoon een fancy naam voor yoga.
En nu zitten we allemaal in thuisquarantaine en begin ik de dag met een yoga-app. Down facing dog en the cat. Een meditatie aan het eind. Ik lig op mijn matje en probeer aan niets te denken.
Welke rode draden zijn er in jouw leven?
Als iets mij speciaal opvalt, schrijf ik er een blog over. Schrijven is wat ik het liefst doe. Ik probeer bij elke opdracht de juiste toon te treffen. Vaak krijg ik terug dat een Levensverhaal echt klinkt als de persoon over wie het gaat.
Hanneke Kiel-de Raadt
Ik ben schrijver, interviewer en verhalen-op-papier-zetter. Na een studie Nederlands in Groningen heb ik verschillende functies vervuld, totdat ik uitkwam bij wat ik het liefste doe: Persoonlijke verhalen van mensen optekenen. Inmiddels heb ik al meer dan 40 boeken en magazines voor particulieren en bedrijven mogen publiceren.
Herinneringen kunnen ingrijpend, meeslepend of intiem zijn, maar ze zijn hoe dan ook onvergetelijk. Door je verhaal op papier vast te leggen, heb je zelf in de hand hoe je als persoon herinnerd wil worden. Ook in een zakelijke omgeving zijn verhalen het perfecte middel om je relaties te bereiken en te boeien.
