Oscars voor afwijkingen

Oscars voor afwijkingen

Wat mij is opgevallen is dat de meeste grote Amerikaanse acteurs ooit in hun carrière een gek of gehandicapte spelen (sorry: iemand met een psychische aandoening of lichamelijke beperking). Kennelijk word je dan pas serieus genomen. Sterker nog: daar krijg je dan ook vaak een Beste Acteur Oscar voor. De film Rain Man uit 1988 kreeg maar liefst vier Oscars: voor beste film, beste acteur, beste regie en beste script. Hoewel de vraag rees of een autist echt in een oogopslag kan zien hoeveel tandenstokers er op de grond vallen, was iedereen onder de indruk van de manier waarop Dustin Hoffman gestalte gaf aan de autistische Raymond Babbit.

Iets mis

Naast alle rollen van mooie, knappe, sterke en moedige helden moet je minstens één keer in de huid kruipen van iemand met wie iets mis is. Levensgroot op het witte doek met lelijk makende grime, rare bewegingen, vreemd gedrag, een gekke stem of een combinatie daarvan. Ik heb eens wat onderzoek gedaan op internet en kwam tot een indrukwekkende lijst van afwijkingen en Oscars. Zie ook het overzicht met onaantrekkelijke foto’s, en de filmposters waarop de meeste acteurs minder afwijkend en vaak lachend afgebeeld zijn.

Acteurs en afwijkingen posters

Oerrol

De oerrol stamt uit 1975 als Jack Nicholson in One Flew over the Cuckoo’s Nest een crimineel speelt die in een inrichting wordt opgenomen om als ontoerekeningsvatbare niet te worden veroordeeld. Deze halfgare rol levert hem een Oscar op en hij maakt er zijn handelsmerk van. Beeldjes krijgen ook John Voight als gehandicapte oorlogsveteraan in Coming Home (1978), John Hurt als de man met elefantiasis in The Elephant Man (1980) en Jessica Lange als geesteszieke in Frances (1982).

Keerpunt

Rain Man lijkt het keerpunt te zijn, want daarna volgen de bekroonde afwijkingsrollen elkaar sneller op. In de film My Left Foot (1989) speelt Daniel Day Lewis een spastische man. In datzelfde jaar zien we Tom Cruise in een rolstoel in de film Born on the Fourth of July. Robert de Niro speelt een catatonische man in Awakenings (1990). Door het wondermiddel van Robin Williams knapt hij gedurende de film op, maar hij eindigt weer als kasplant. Het levert hem slechts een nominatie op. In 1991 speelt Anthony Hopkins een kannibalistische psychopaat in Silence of the Lambs. Harrison Ford is in datzelfde jaar in Regarding Henry een man met afasie. Hij herkent zijn collega’s niet meer en moet weer leren veters strikken. Dat is niet gek genoeg; zelfs een nominatie gaat aan hem voorbij.

Blind, autist, rolstoel

In 1992 speelt Al Pacino een blinde man in Scent of a Woman. In 1993 is Tom Hanks een homo met AIDS in Philadelphia en Holly Hunter een dove vrouw in The Piano. De prijs voor beste bijrol gaat dan naar een nog piepjonge Leonardo di Caprio. Hij speelt een autist in What’s Eating Gilbert Grape. Tom Hanks krijgt opnieuw een Oscar in 1994. Hij kruipt in de huid van een man met een ontwikkelingsachterstand in Forrest Gump. In deze film zit overigens ook weer een acteur in een rolstoel (Gary Sinise) die hiervoor een nominatie voor beste bijrol krijgt.

Geestesziek

In hetzelfde jaar speelt Jody Foster een wereldvreemde vrouw met een eigen taal in Nell. Ze ontwikkelt zich gaandeweg de film en krijgt hiervoor dan ook niet meer dan een nominatie. Geoffrey Rush speelt met succes in Shine (1996) een geesteszieke pianist. Jack Nicholson doet opnieuw mee in de mallemolen als dwangmatige schrijver in As Good as it Gets (1997). Ook Angelina Jolie blijft niet achter, zij speelt in Girl, Interrupted (1999) een geesteszieke. In 2001 is Sean Penn een verstandelijk gehandicapte in I Am Sam, speelt de Britse Judi Dench in Iris een schrijfster met Alzheimer en is Russell Crowe in A Beautiful Mind een schizofrene wiskundige.

Voorbij

Brad Pitt komt een paar jaar later in The Curious Case of Benjamin Button (2008) niet verder dan een nominatie voor zijn rol als een man die als oudere geboren wordt en door de jaren heen jonger wordt. De aandoening is dan ook verzonnen. Ook Mel Gibson valt ook niet in de prijzen met The Beaver (2011) waarin hij een depressieve man en zijn beverhandpop met een Cockney-accent speelt. Misschien dat Hollywood door de afwijkingen heen is, of de mode is na 20 jaar voorbij.

Acteurs en afwijkingen onvoordelige foto’s

Als iets mij speciaal opvalt, schrijf ik er een blog over. Schrijven is wat ik het liefst doe. Ik probeer bij elke opdracht de juiste toon te treffen. Vaak krijg ik terug dat een Levensverhaal echt klinkt als de persoon over wie het gaat.