Een snaar raken

Over een snaar raken, niet alleen door kinderen op hun viool, maar gek genoeg ook bij de moeder.

Type moeder

Wat voor moeder ik ook van plan was te worden, vroeger, het was zeker niet het type Jij-wordt-wat-ik-nooit-heb-bereikt. Van die moeders (en vaders) die vroeger voetbalprof/concertpianist/kunstschilder/Anky van Grunsven hadden willen worden. En die daarom met alle geweld hun kind op voetballen/pianoles/tekenen/paardrijden doen. En daar dan bovenop zitten omdat hun kind wel die kans moet krijgen die zij nooit hadden vroeger. Van die bloedfanatieke supporters en hardstklappende fans.

Vioolbouwer

Maar waarom deed ik dan net huilend de deur van de vioolbouwer achter me dicht? Waarom sprongen de tranen in mijn ogen toen ik mijn dochters naamstickertje van haar vioolkist afhaalde? Waarom kon ik woensdag, toen we haar lerares van haar beslissing om te stoppen vertelden, niet ophouden met snikken? Het raakt een snaar, dat is duidelijk.

Vroeger

Maar ik wilde vroeger helemaal niet viool spelen, dat weet ik zeker. Mijn zus speelde in onze kindertijd viool en het geskriekskraak drong altijd onverbiddelijk door alle jarenzeventignieuwbouwmuren heen. Wel heb ik geprobeerd piano te spelen totdat de leraar zelf mijn ouders aanraadde om me eraf te halen omdat ik het studeren steeds vervelender begon te vinden. En daarin herken ik dan toch wel iets van mezelf in mijn dochter…

Dochter

Ze wist echt zeker dat ze viool wilde spelen, ruim een jaar geleden. Niet dat we per se wilden dat ze iets aan muziek ging doen. Ook niet dat we haar dwongen een instrument te kiezen. Oké, misschien zijn we eerder overstag gegaan dan ouders die helemaal niets met muziek hebben, dat zou kunnen. Maar vorig jaar in de herfstvakantie gingen we dan naar diezelfde vioolbouwer toe om een kwart viooltje te huren.

Wereld

De eerste stap in de wereld van A-snaren, hars en stemknopjes. Dochter L. heeft die vakantie al elke dag even op de viool gespeeld. Maar al na een paar weken werd het oefenen thuis minder. En na een paar maanden ging ze met steeds meer tegenzin naar de les. Maar je wilde heel graag op vioolles, zeiden wij dan. “Maar toen wist ik nog niet dat het zo stom was – boehoehoe!”

Stoppen

Tja. Hadden we haar toch al eerder moeten laten stoppen? Ik werd heen en weer geslingerd tussen dat spookbeeld van die vervlogendromenouders en een volwassen L. met het verwijt haar vroeger niet genoeg gestimuleerd te hebben. En ik vind het belangrijk dat als je ergens aan begint, je er niet meteen mee ophoudt als het niet meer leuk is. Mmm, waar ken ik dat van? Hoe het ook zij, het jaar heeft ze volgemaakt, deze zomer speelde ze op het familiekamp in het orkestje de lossesnarenpartijen mee en op school heeft ze voor Sinterklaas gespeeld.

Afscheid

En gelukkig hebben we de foto’s en de filmpjes nog! En dat ik nu weer afscheid genomen heb van de wereld van de E-snaren, de stokoefeningen en het blauw fluwelen dekentje (boehoehoe…!) nouja, daar kom ik ook wel weer over heen.

​

Als iets mij speciaal opvalt, schrijf ik er een blog over. Schrijven is wat ik het liefst doe. Ik probeer bij elke opdracht de juiste toon te treffen. Vaak krijg ik terug dat een Levensverhaal echt klinkt als de persoon over wie het gaat.