De ‘good’ en de ‘bad’ in Hunted

Privacy, de ‘good’ en de ‘bad’ in Hunted

In het televisieprogramma Hunted zie je hoe 12 mensen zich drie weken lang schuil houden voor een team van opsporingsexperts. Ik vind het boeiend maar ook verontrustend om naar te kijken.

Doodgewoon

In deze ‘real-life thriller‘ van de AVROTROS op NPO3 is zes weken lang te zien hoe 12 ‘gewone burgers zoals jij en ik’ proberen ‘uit handen te blijven van een speciaal samengesteld opsporingsteam’ Het zijn eenlingen en duo’s, jong en oud, man en vrouw. Onder deze doodgewone burgers zit vreemd genoeg wel een marinier. Voor het team vormt hij een extra uitdaging.

Hunted burgers

Good guy

We zien in deze ‘zenuwslopende klopjacht’ beurtelings de ‘hunters; de crème-de-la-crème van de Nederlandse opsporing’ en de ‘voortvluchtigen’ in beeld. Dat is een van de aspecten die het kijken naar de serie ongemakkelijk maakt. Want wie is hier de ‘good guy’ en wie de ‘bad guy’?

Onder de radar

De ‘gewone burgers’ proberen allemaal onvindbaar te blijven. Door te fietsen, te liften en door bij mensen die ze niet kennen ‘onder te duiken’. Door kortom ‘onder de radar’ te blijven. Situaties die we kennen van films over onschuldig vervolgden en mensen die op de vlucht zijn. De eenzame helden die sluipend en fluisterend de autoriteiten te slim af zijn.

Hoofdkwartier

In de scènes vanuit het ‘hoofdkwartier op een geheime locatie in Nederland’ zien we whiteboards met aantekeningen, foto’s en kaartjes. Mensen die op computerschermen kijken en overleggen aan tafels. Er zijn momenten van opwinding als er ‘een pin-transactie binnenkomt’ of als een mobiel hunterteam ‘een subject’ op het spoor is. Door systemen aan elkaar te koppelen, door telefoons ‘onder de tap’ te zetten en door ‘te profilen’ proberen deze experts achter de verblijfplaatsen van de voortvluchtigen te komen. Het zijn scènes die doen denken aan politieseries en actiefilms. De experts zijn de helden, die met slimme trucjes de criminelen op het spoor komen.

Aanhouding

Ongemakkelijk wordt het bij de ‘aanhoudingen van de subjecten’. We zien het mobiele team jacht maken, uit de auto springen en de voortvluchtigen aanhouden. ‘Pak hem, pak hem! Op je knieën, zitten!’ wordt er geroepen, waarna de gewone burgers in de auto meegaan ‘voor verhoor’. Het opsporingsteam behandelt de subjecten als daders. De mobiele teams rekenen hen in als criminelen. Ze ondervragen familieleden en vallen huizen binnen. En ze reageren enigszins verontwaardigd als ze het idee hebben dat de familieleden en vrienden liegen.

Criminelen

Maar het gaat hier om onschuldige burgers, dat is het dubbele. Ze worden opgejaagd als criminelen door de hunters die beschikken over ‘dezelfde bevoegdheden als de Nederlandse politie’. In een aflevering wordt het Facebookprofiel van Ezme gehackt, doordat de IT-expert haar laptop heeft bestudeerd terwijl haar moeder aan de praat wordt gehouden. Dat vindt Ezme ‘ziek’ en ‘heel erg inbreken in mijn privacy’.

Hunted hunters

Hoera

Ergens is het prettig te weten dat er zoveel middelen ingezet kunnen worden om criminelen en terroristen op te sporen en te arresteren. Het opsporingsteam juicht als ze een subject hebben ingerekend. Hoera voor de recherche en inlichtingendienst! Kubilay verwoordt het mooi nadat hijzelf gepakt is: ‘Het is voor mij een bevestiging hoe sterk Nederland er voor staat. De angst die mensen hebben is eigenlijk nergens voor nodig, pakken doen ze je toch wel.’ Let op de verwarring in perspectief van good en bad guy… Het is ook beangstigend om te zien hoever het opsporingsteam hierbij kan gaan.

Privacy

Privacy is iets wat we in Nederland niet zo belangrijk vinden. ‘Ik heb toch niets te verbergen’ is een vaak gehoord argument. In Duitsland schijnt dat anders te zijn. Daar hebben ze ervaringen met onfrisse regimes waarvan je niet wilt dat ze aan de knoppen zitten. Ik denk dat we ons in het huidige Nederland inderdaad geen zorgen hoeven te maken. Maar stel nu dat er een of ander eng figuur aan de macht komt (een niet zo heel vreemde gedachte op dit moment). En stel dat onder dit regime, laten we zeggen, het hebben van katten verboden wordt. Dan zouden ze mij wel heel snel kunnen pakken!

Soms ben ik ergens enthousiast over, dan schrijf ik er een blogrecensie over. Maar bij de meeste projecten die ik doe, laat ik mijn mening achterwege. Als ik een Levensverhaal van iemand schrijf bijvoorbeeld, of ik maak een Boekportret voor iemand die in het zonnetje staat. Want de persoon die ik interview staat altijd centraal.